Een “toevallige” ontmoeting. Aangezien ik maar een paar minuutjes lopen van de supermarkt woon, en het een heerlijk frisse herfstdag is, besluit ik om mijn boodschappen lopend te gaan halen. Ik hoef niet veel te hebben dus geen gesjouw met een zware boodschappentas.
In de winkel heb ik mijn spulletjes zo bij elkaar, maar ik ben even afgeleid omdat ik merk dat er iemand naar mij staat te kijken. Ik kijk om me heen en zie een vrouw van rond de 40 jaar snel haar ogen neerslaan als ik haar aankijk. Ik doe net of ik niets in de gaten heb en loop op mijn gemak naar de kassa. Daar is het niet druk en voordat ik het weet sta ik weer buiten. Iets zegt mij om niet te snel te lopen, en ik loop veel rustiger dan normaal naar huis. Dan besluit ik ook nog eens via de weg langs de dijk te lopen zodat ik via de achtertuin mijn huis bereik. Ik ben bijna bij onze poort, als ik iemand hoor roepen “sorry, maar mag ik even wat vragen?”, ik draai me om en daar komt de vrouw aangelopen die ik in de supermarkt zag. “Ja hoor, natuurlijk”, antwoord ik.
“Nou”, zegt ze, “wat toevallig dat ik je hier tref, jij bent toch Pasca? De Luisterkindfluisteraar?
Ik glimlach, “de Luisterkindwerker”, “dat klopt inderdaad”.
“Oh, natuurlijk, sorry, dat bedoel ik ook” zegt de vrouw.
Ik zie dat ze een beetje kleurt. “Geen probleem hoor”, zeg ik, “wat kan ik voor je doen?”
“Ja, zo toevallig dat ik je tegenkom, ik wilde eigenlijk al veel eerder contact opnemen”.
Laura, zo heet de vrouw, vraagt mij of ik een Luisterkindafstemming op haar zoon kan doen, Max wordt over twee maanden 10 jaar. Vond het altijd heerlijk op school maar de laatste tijd gaat hij met grote tegenzin en bedenkt constant smoesjes om maar niet te hoeven gaan. Hij ontwijkt de vragen van zijn ouders als zij informeren wat er mis is. Hij wil het er niet over hebben en loopt dan boos en overstuur naar zijn kamer.
“We hebben al van alles geprobeerd Pasca, niets helpt”, ik wordt er zo verdrietig van om Max zo in zn eigen gekeerd te zien”, verteld Laura.
Als ik een paar dagen later op Max afstem heb ik een fijn gesprek met hem in de energie. Max vertelt mij dat hij regelmatig het mikpunt van pesterij is. Hij begrijpt het niet, ze vinden mij een dikkerd Pasca, verteld Max mij. Vooral met de gym ben ik het mikpunt in het kleedlokaal. Ik vergeet vaak extra mijn gymspullen of ik zeg dat ik buikpijn heb.
Max kan het heel goed benoemen in de afstemming en tijdens de afstemming komen er al heel mooie antwoorden op de vragen. Er worden handvaten aangereikt waar Max verder mee aan de slag kan. Hij vind het lastig om dit met zijn ouders te bespreken omdat hij schaamte ervaart. Zijn ouders wijzen hem er meerde malen per dag op dat hij te veel snoept, maar dat heeft voor Max een averechts effect. Ze zitten te veel op mijn huid, geeft Max aan. Dat is ook al een boodschap aan de ouders.
Het is een mooi gesprek. Hij komt er wel, lieve Max.
Ik maak een verslag van het gesprek met Max. Ik deel dit met de ouders van Max.
Enkele weken later ontvang ik een berichtje van Laura. Zij geeft aan dat ze als ouders zijnde de dingen anders zijn gaan aanpakken. Laura legt uit, “waar we juist dachten Max te ondersteunen, werkte dat juist tegenovergesteld. Na de afstemming weten we de juiste vragen te stellen waarmee we Max echt kunnen helpen”. Het probleem is bespreekbaar geworden en er wordt aan gewerkt. Ontzettend fijn voor Max en voor ons! Bedankt Pasca, Max komt er wel!
Aldus Laura.
Ik probeer altijd zo goed mogelijk naar mijn intuïtie te luisteren, want als ik wat sneller had gelopen of ik had de meest logische route naar huis genomen, dan hadden Laura en ik elkaar die dag zeker niet ontmoet.
Toeval bestaat niet.
Liefs Pasca
Reactie plaatsen
Reacties